Gisteren had mijn dochter het moeilijk in de auto. Een understatement…
Heel eventjes analyseerde ik de situatie. Toen stopte ik mezelf.
En ik erkende simpelweg dat dit verdomd moeilijk was. Voor ons allebei.
Ik zette een meditatie aan op speaker, en terwijl de troostende stem van Thich Nath Han zich mengde met het overstuurde geschreeuw, hield ik mezelf vast. Ik huilde een beetje. Mijn dochter had de ruimte om uit te razen.
Ik ontplofte niet. Ik was er voor ons allebei, juist door niets te doen en me op mezelf te richten.
10 minuten later kwam ze op schoot. We hadden het over iets dat ze buiten zag. Na een lange knuffel kwam ze kort op de situatie terug. We spraken een paar dingen uit. Dat was genoeg.
Een beetje moe gingen we verder met de dag. Aoife was blij, ik was dankbaar. Niet alles was opgelost. Dat hoefde ook niet. Wat bleef was dit: de verwondering over de enorme kracht van compassie.
Liefdevol omgaan met pijn: er helemaal kunnen zijn voor jezelf, en daardoor ook voor je kind. Veel mooier kan het niet.