Een oefening om met een frisse blik naar je kindje te kijken.
Onbevangen en belangstellend, net zoals je kleintje de wereld in kijkt.
De oefening helpt je om uit de automatische piloot te stappen, en is bijzonder geschikt om dieper van mooie momenten te genieten.
Deze meditatie is favoriet bij ouders.
Vaak komen er gevoelens van liefde, geluk en dankbaarheid naar boven. Maar ook als er moeilijke gevoelens opkomen, kun je juist ervaren dat die ingebed zijn in een groter geheel: de onvoorwaardelijke band tussen ouder en kind.
Ook fijn: je kunt de oefening gewoon doen terwijl je kindje speelt. Het leven kan doorgaan terwijl jij mindfulness oefent.
Ik raad je aan om hem op de luidspreker te zetten, zodat je beschikbaar blijft voor je kindje.
Deze oefening is gebaseerd op de kijkmeditaties van Eva Potharst, en onderdeel van de trainingen Mindful met je baby en Mindful met je peuter.
Laat je me weten wat deze oefening voor jou doet?
Je kunt deze opname downloaden na inschrijving voor de nieuwsbrief:
Het is niet niets, een 8-weekse training doen. Elke week online groepssessies, dagelijks oefenen. Tijd maken terwijl je eraan begon omdat je te weinig tijd en ruimte had. Wat maakt het dan toch de moeite waard? Dit is wat deelnemers erover zeggen:
“Het is een investering, die je ook wat oplevert. Ondanks dat ik al bekend was met mindfulness, heb ik echt veel geleerd om praktisch toe te passen – en pas ik het nu ook toe in de dagelijkse praktijk. Niet om iets op te lossen, maar om meer verbondenheid te ervaren met wat er is, en dan beter bij mezelf te kunnen blijven om keuzes te maken iets wel of niet te doen, in plaats van op de automatische piloot maar te overleven van moment tot moment. Ik ben erg blij dat ik de training heb gevolgd toen mijn kindje nog heel klein was en voel me nu veel meer verbonden met haar.”
– Nicolien, moeder van Eva (5-13 weken)
“Deze training gaf mij zo’n mooi inzicht dat ik de rest van mijn leven hoop te kunnen toepassen bij mezelf en bij mijn dochter. Het is erg waardevol voor de gemoedstoestand van ons beide. Ik denk echt dat we beide erg zijn gegroeid.”
– Janne, moeder van Nora (5 maanden)
“Loes heeft ons geholpen om zonder ‘er iets van te vinden’ in het hier-en-nu te zijn en door oefeningen rust in ons lijf te ervaren. Dit is op zichzelf al enorm fijn, maar om dit samen met mijn zoontje te kunnen doen, is top! We konden gelijk samen aan de slag. Het was heel leerzaam en bedankt voor de handvatten.”
– Nazife, moeder van Ahed (9 maanden)
“Stap uit je comfort zone. Ik raad het elke ouder aan.
Ik was er zelf over verbaasd. Ik was eerst sceptisch, het leven is druk met werk, twee jonge dochters en we verhuizen binnen een paar maanden. Maar de sessies en de oefeningen voelen als mini-vakanties, je brengt tijd samen door als familie. In plaats van Netflix kijken of alleen een boek lezen, maak je verbinding met elkaar door mindfulness te oefenen. Als je gelukkig wilt zijn en je goed wil voelen als ouder, is het nodig om mindful van jezelf te zijn, en verbonden te blijven met je partner. Daarom willen we beiden blijven oefenen.”
– Claudio, vader van Fien (8 maanden) en Noor (2 jaar)
Deelnemers geven Mindful met je baby gemiddeld een 9. En dat is niet voor niets. Het is een integraal programma en wetenschappelijk onderbouwd. Speciaal ontwikkeld voor het drukke leven met een baby. En doordat het twee maanden duurt wordt het steeds makkelijker om mindfulness in je leven toe te passen. Zo krijgen jullie samen de kans om steeds meer op elkaar ingespeeld te raken.
Gun jezelf en je baby een goede start, en doe woensdag 8 december nog mee. Er zijn nog plaatsen. Ook voor gratis deelname.
Mindfulness. Je hebt er vast al van alles over gehoord, maar wat is het eigenlijk? Hieronder een korte introductie. In essentie:
Mindfulness gaat erom dingen te zien zoals ze zijn. Met een vriendelijke, accepterende en heldere blik.
Het is ons verzet tegen hoe de dingen zijn die ons leven extra zwaar maakt. Ga maar na:
Aan de gebeurtenis kunnen we meestal niets doen. En stress ervan krijgen gaat automatisch. Maar we kunnen wèl stoppen met ons te verzetten. Dan hoeven 2. en 3. niet meer mee te spelen, en wordt 1. steeds milder.
Door mindfulness te oefenen kun je steeds beter kiezen waar jij je aandacht op richt, en vergroot je je bewustzijn van moment tot moment. Zo kun je stressreacties ombuigen tot bewuste keuzes die aansluiten bij de situatie, en meer aanwezig zijn bij mooie momenten.
Hoe vaker je mindfulness en meditaties beoefent, hoe minder je brein gaat reageren op stress. Je verandert de structuur van je hersenen. Waardoor je steeds makkelijker kunt ontspannen, in welke situatie dan ook.
Mindful parenting, of mindful ouderschap betekent in het kort:
goed naar jezelf kijken, maar ook naar je kindje en naar wat er in je leven gebeurt. Met compassie, mildheid en acceptatie.
Je maakt steeds opnieuw een pas op de plaats om bewust te worden van waar jij bent. Én even rustig te kijken naar waar je kindje mee bezig is, zodat je kunt aansluiten bij wat hij of zij nodig heeft. Daardoor kun je met meer inzicht en overzicht handelen, of juist dingen laten en even genieten van de situatie.
Mindfulness is een vaardigheid.
Hoe meer je oefent, hoe minder stress je ervaart. Je reageert steeds minder vaak en minder heftig op stressprikkels. En daarmee kan je systeem steeds een beetje meer ontspannen. En jouw kindje ook bij jou.
Door mindfulness hoef je minder meer terug te vallen op (schijn) controle, vluchtgedrag of ongezonde patronen.
Je krijgt beter zicht op wat je wèl en niet kunt veranderen, waardoor je minder energie verspilt en meer gemak ervaart.
Je leert je om met een groeiend bewustzijn en gezond verstand jullie leven in te richten.
Zo sta je niet alleen weer zelf aan het roer, maar kun je veel meer ontspannen en van je leven genieten.
Wil je een steuntje in de rug? Meld je aan voor de nieuwsbrief!
Of probeer meteen de ademruimte uit, en laat me weten wat het voor je doet.
Komende Mindful met je peuter wordt niet gegeven door één mindful parenting expert, maar twee! Heidi en ik slaan de handen ineen en zullen de training als tandem gaan begeleiden.
Heidi van ’t Hoff is GZ-psycholoog, IMH-specialist in opleiding en Mindful Parenting trainer.
Ze woont met haar man en vier kinderen (16, 12, 7 en 2 jaar) in een oude woonboerderij in Drenthe.
Toen zij orthopedagogiek ging studeren wist ze al dat ze wilde werken met jonge kinderen en hun ouders. Grote bewondering had ze toen al voor de prille relatie tussen ouders en hun baby of peuter. En voor de kracht van het inzetten van vroegtijdige interventies.
Binnen een afdeling medische psychologie werd ze opgeleid tot GZ-psycholoog. Ze deed op verschillende werkplekken ervaring op in het werken met jonge kinderen en hun ouders.
Inmiddels doet ze twee dingen waar ze al jaren van droomt: ze volgt de opleiding IMH-specialist en is haar mijn eigen praktijk aan het opzetten. Binnen haar praktijk wil ze hulp bieden aan (aanstaande) ouders en jonge kinderen. Ze werkt vanuit de IMH visie, waarbij de ouder-kindrelatie centraal staat.
Mindfulness speelt voor haar een belangrijke rol, zowel in haar persoonlijke leven als in haar werk als GZ-psycholoog. Met aandacht leven en opvoeden, mild en liefdevol omgaan met stress en leren om te zijn met wat er is. Dat is wat zij uit wil dragen en door wil geven.
Twee experts
Tijdens de online groepstraining zullen Heidi en ik samen de sessies geven.
Waar ik de lijn in het programma vasthoudt, en me meer op de mindfulnessoefeningen richt, zal Heidi zich richten op de peuters, en de ouders ondersteunen met haar kennis als over de ontwikkeling van peuters, en haar achtergrond als therapeut.
Onze expertise sluit daarbij prachtig op elkaar aan, en we hopen ouders daardoor nog beter te kunnen begeleiden.
We hebben er beiden ontzettend zin in en we hopen je bij de training te verwelkomen!
Er zijn nog plaatsen beschikbaar.
Wil je alvast even proeven aan mindful parenting? Loes geeft vrijdag 12 november gratis online workshops!
Veel mensen denken dat mindfulness gaat over ‘even een momentje zen zijn’. Maar dat ligt net een beetje anders. En dat is goed nieuws voor altijd drukke ouders met opvoedstress.
Als ik het in twee woorden zou moeten samenvatten, dan gaat mindfulness niet zozeer over ‘zen zijn’ als wel over ‘zo zijn’.
En daar bedoel ik mee dat je vriendelijk onder ogen ziet hoe het nu is. Hoe het is met jezelf, met je kind, met je leven, en met de situatie waar jij je op dit moment in bevindt.
Soms zie je dat het kalm is, soms emotioneel, soms hectisch, soms gewoon niet ok, en soms in-en-in-gelukkig.
Hoe je je ook voelt, en wat er ook in en om je heen gebeurt, er is altijd dat gedeelte van je geest die het ‘zo zijn’ kan observeren. Zonder er in meegezogen te worden.
‘Ja. Zo is het nu’ kunnen we tegen onszelf zeggen.
We erkennen en accepteren dan de realiteit van dit moment.
Maar in dat erkennen zit de paradox van de menselijke geest, en het wonder van ons bewustzijn. Een paradox en een wonder waar ik me nog dagelijks het hoofd over breek, en die tegelijkertijd de toegang geven aan ongekende vrijheid.
En hoewel ik het nog niet helemaal heb uitgedoktert, neem ik je graag mee op mijn ontdekkingstocht in dit (lange) artikel.
Laten we beginnen bij onszelf bekijken.
Wij mensen kunnen onszelf bezig zien. We kunnen kijken naar wat er binnen in ons gebeurt, we kunnen zien wat er om ons heen gebeurt, en we kunnen ook nog eens kijken naar wat er bij anderen gebeurt.
Maar er is iets bijzonders aan dat kijken. We kunnen ook het kijken zelf observeren. Bewust zijn van wat je aandacht heeft. En dan valt er iets anders op.
Er zijn subtiele verschillen tussen kijken, zien, observeren, opmerken, bewustzijn en aandacht.
Er is iets aan dat bewustzijn dat mij de grootst mogelijke vrijheid geeft.
Is het jou al eens opgevallen dat sec observeren zelf geen inhoud heeft? Geen oordeel? Geen verwachting? Geen weet van verleden of heden? Geen afkeer of voorkeur? Alleen bewustzijn in actie?
Want alles dat wordt gezien, is per definitie niet het zien zelf. Wat in je blikveld zit, kan niet het bewustzijn zelf zijn.
En deze paradox is de poort tot vrijheid.
In ieder geval volgens mindfulness en in het oeroude boeddhisme.
Als je bewust-zijn vrij is van inhoud, en juist de inhoud omvat, is er dus altijd een deel van jou dat niet wordt meegesleept door gebeurtenissen. En iedereen heeft dat!
Het grappige is, dat hoef je niet van mij aan te nemen. Je kunt het zelf onderzoeken.
Het helpt om onderscheid te maken tussen aandacht en bewustzijn.
Aandacht versus bewustzijn.
Je kunt niet kiezen waar jij je precies van bewust bent. Het is nu eenmaal zo. Alsof je naar een schilderij kijkt, en een boom ziet staan. Nou ja, dan zie je dus een boom. Punt.
Maar je kunt wel kiezen om naar dat schilderij te kijken. Je kunt het je aandacht geven.
En aandacht heeft een vorm. Je kunt bijvoorbeeld vriendelijke aandacht hebben, geconcentreerde aandacht, een brede aandacht of aandacht gekleurd door emotie. Een lens als het ware.
Ze zijn niet gelijk, aandacht en bewustzijn. Maar wel nauwe familie. En dat werkt in je voordeel.
Waar jij je bewust van bent is mede afhankelijk van je aandacht. En aandacht kun je richten. Met een beetje oefening.
Hoe vaker je jouw aandacht bewust op iets richt, hoe groter je bewustzijn daarvan wordt. Kijk je langer en vaker naar dat schilderij met die boom, dan valt je meer op. Kijk je meer naar schilderijen, dan ga je meer dingen daaraan zien.
Dit merk je wellicht als je ineens een inzicht hebt. Je was misschien al een tijdje met iets bezig. Iets dat je bewust of onbewust je aandacht gaf. En ineens zie je het. Je begrijpt iets waar je eerder nog niet bewust van was. Die boom. Of iets aan die boom.
Maar hoewel je inzichten niet af kunt dwingen, kun je wel voorwaarden scheppen. Je kunt je bewustzijn vergroten. En dit kun je doen door je aandacht op een bepaalde manier te trainen.
Als je aandacht, dus het kijken zèlf traint, dan kun je het gaan inzetten. Je kunt gaan kiezen hoe lang je ergens je aandacht bij houdt, maar ook de kwaliteit van aandacht, je focus, en de grootste grap van al: je kunt aandacht richten op zichzelf, en zien waar je aandacht naar uit gaat. Opmerkzaamheid noem je dat ook wel.
Mindfulness maakt gebruik van alle vormen aandacht, maar opmerkzaamheid – dat is jouw ticket naar vrijheid.
Aandacht trainen is meters maken. Mediteren dus. Steeds weer je onrustige geest terughalen naar een focus, zodat je brein leert erbij te blijven. Meters maken is iets waar ouders met jonge kinderen weinig tijd voor hebben.
Je aandacht leren richten door te mediteren, is onvermijdelijk als je echt mindfulness een plaats in je leven wil geven en consistent effect wil zien (talloze onderzoeken bevestigen dit).
Maar je kunt al een heel eind komen met opmerkzaamheid oefenen door de dag heen.
Opmerkzaam zijn van waar je aandacht naar uit gaat is instant. Net als het zien van die boom op het schilderij – die zie je nu eenmaal. Daar hoef je niet voor met je ogen te turen of in je vuisten te knijpen.
Opmerkzaamheid en verzet.
Opmerkzaam zijn is keuzeloos.
Je zou je misschien tegen het bestaan van de boom willen verzetten. Je zou kunnen proberen te ontkennen dat je de boom ziet, je ogen dichtdoen en hem proberen te vergeten. Of bewust de boom negeren en ernaast kijken, naar de slapende boer in het hooi. Je kunt je verzetten tegen het bestaan van de boom, of je kunt verlangen om iets anders te zien. Maar wat je ook doet, het is tamelijk zinloos. Het feit blijft dat in deze werkelijkheid jij een boom hebt gezien, en hij is daar op het schilderij.
Wat je met die kennis kunt doen, is een ander verhaal.
Het klinkt absurd, verzetten tegen een boom, maar toch is dit wat we de hele tijd doen. Als ik ‘boom’ vervang door ‘vieze sokken naast de wasmand’ dan begrijp je vast wat ik bedoel.
Ons verzet tegen de werkelijkheid maakt het vaak zo zwaar. Al die lastige emoties die daarbij komen. En daarnaast helpt het niet. Die vieze sokken liggen nog steeds naast de wasmand. Maar nu heb je er wel een piekersessie bij, of een conflict met je partner.
Dit geldt voor kleine dingen zoals vieze sokken, maar ook voor hartverscheurend verlies, of voor aanhoudende ouderschapsstress.
Verzet, ontkenning, vluchten, het helpt allemaal niet echt. Het verdubbelt de ellende alleen maar.
Nou zou je kunnen denken:
OK. Dan plaats ik nu verzet in het hokje ‘fout’ en dan stop ik er gewoon mee.
Maar ja. Dan verzet je je dus tegen het verzet. En dat helpt natuurlijk niet.
En bovendien is het volledig onhaalbaar.
In mijn eigen ervaring, en die van duizenden generaties voor mij, zit er maar één ding op: het onverschrokken aankijken.
Er staat een boom op dat schilderij. Punt. Er liggen vieze sokken naast de mand. Punt. Ik voel hartverscheurend verlies. Punt. Ik voel me al jaren gestresst. Punt. Ik voel mij hier helemaal niet kalm over. Punt. Ik wil dat het ophoudt. Punt. Ik wil zo graag dat iemand het een keertje overneemt. Punt. Ik voel me wanhopig. Punt. Ik weet het niet meer. Punt.
Adem. Pauze. Voelen. Pauze. Erbij blijven. Het aankijken. Uit laten razen. Erbij blijven.
Hé?! Het is voorbij. Het is nu anders.
Nu gebeurt er iets in de woonkamer. Mijn jongste schaterlacht. De droger piept. Ik voel me moe. Ik ontdek ineens dat ik al opgestaan was, automatisch.
Zonder brandstof, dooft het vuur van emoties en stress vanzelf. Verzet is de brandstof. Onopmerkzaamheid de zuurstof, en stress de vonk.
Laat het maar gaan. Kijk het maar aan.
Zonder brandstof en zuurstof doven vonken weer uit.
Ook als het jaren duurt, zoals bij mij. Maar dat is een ander verhaal.
En dan nu: mindful stressen.
In een nieuwsbrief las ik ergens dat emoties maar anderhalve minuut aanhouden, uit zichzelf. Blijven ze langer hangen? Dan zouden er gedachtepatronen zijn die ze voeden.
In de praktijk zijn er natuurlijk meer redenen dat emoties of stress aanhouden. Een kindje dat niet kan stoppen met huilen. Het eten dat nog niet klaar is. Een contract dat volgende maand afloopt. Geldzorgen. Ziekte. Verlies. Allemaal zaken waar je geen controle over hebt.
Maar je kan wel meer leunen op de opmerkzaamheid. En op vriendelijke welwillende aandacht voor wat je beleeft. Op het weten dat er een deel van je onaangetast blijft: de troost van ons pure bewustzijn.
Mindful stressen dus. Met dat heerlijke onpartijdige bewustzijn. Met het vertrouwen dat met opmerkzaamheid vanzelf inzicht komt, vroeger of later. Met het voelen, en dat het OK is zoals het is. En dat het OK is als het niet OK is. Want zo is het nu eenmaal. Op dit moment.
Hoe meer ik kijk naar mijn geest, aandacht geef aan mijn aandacht, mijn gestresste zelf kan zien met compassie, mijn weerstanden vriendelijk onderzoek, hoe liever, zachter, milder en gelukkiger ik word.
Strengheid is niet een onderdeel van bewustzijn zelf. Oordeel hoort niet bij opmerkzaamheid. Verzet is lief bedoeld, maar we hebben het veel minder nodig dan we denken.
Ik weet niet wat het voor jou zal doen. Mindful stressen.
Voor mij raakt mindful stressen de essentie van ‘zo zijn’, de essentie van het leven.
Door mindful te stressen leer ik om mee te bewegen met de ups en downs van het leven, en door open durven te staan bij moeilijkheden, kan ik steeds meer openstaan voor de prachtige heerlijke mooie momenten. Zonder weerstand, volop genietend.
En hoe is dat bij jou?
Stap uit de automatische piloot en sluit weer aan bij je kindje.
Dit helpt jou tijdens:
Dit ondersteunt je kindje tijdens:
Gebruiksaanwijzing:
Je kunt de audio gebruiken zoals die voor jou het beste past. Hieronder wat aanwijzingen.
Loopt de stress op? En kun je even uit de situatie stappen? Doe dit dan. Al is het op de wc.
Laat je kindje(s) even weten wat je gaat doen, en dat je zo terug bent.
Heeft je kindje jouw aanwezigheid nodig? Kijk dan of je rustig dichtbij kun zitten, en de opname in zijn of haar bijzijn af kunt spelen. Vaak helpt het om je kindje kort te vertellen wat je gaat doen.
Is je kindje volledig overstuur, en heeft hij/zij jouw aanraking nodig? Ook dan is het mogelijk om met bijvoorbeeld een koptelefoon de oefening te doen terwijl je jouw kindje vasthoudt.
Wil je voor een mooi moment uit de automatische piloot stappen? Dan kun je vaak prima de audio op speaker zetten.
Wil je je kindje helpen met slapen? Ook dan kun je de ouder-kind ademruimte doen. Dit heeft mij zelf veel geholpen om met een kalme energie mijn kindje in bed te leggen.
TIP: Na een paar keer oefenen met audio, kun je de meditatie ook zonder begeleiding doen, en inkorten naar behoefte.
Vaak reageren we automatisch op stress, vooral als ons kindje luid van zich laat horen.
Als we pech hebben schieten we in een vecht- vlucht- of bevriesreactie, ook naar ons kindje toe. Meestal helpt dit de situatie niet, en daar kunnen we ons vervelend over voelen.
Als we kalm en bewust naar een stressvolle situatie kijken, dan weten we meestal prima wat we kunnen doen. Daarvoor is het nodig dat we uit de automatische piloot stappen en weer zelf aan het roer komen staan.
Het stoppen van een stressreactie en schakelen naar overzicht gaat vaak niet vanzelf. Vooral niet in situaties met je kindje. Daarom heeft Eva Potharst van UvA Minds een speciale ademruimte ontwikkeld voor ouders. Mijn versie daarvan vind je hier in deze post.
In vijf stappen helpt de ouder-kind ademruimte jou om uit de automatische piloot te stappen en zicht te krijgen op wat er speelt. En met een kalmere geest kun je bewust kiezen hoe je verder wilt gaan.
Deze oefening is onderdeel van al onze mindful parenting trainingen.
De ouder-kind ademruimte
Aan het gebruiken van deze opname kunnen geen rechten worden ontleend. Delen van de meditatie mag, met bronvermelding.
Heb je een laag inkomen? Dan kun je gratis deelnemen aan Mindful met je Baby of Mindful met je Peuter!
UvA Minds doet onderzoek naar de effectiviteit van de groepstrainingen. Iedereen die meedoet krijgt korting op de prijs, maar ouders met een inkomen tot 140% van het minimum krijgen de hele training vergoed. Je betaalt dan maximaal 65 euro* voor lesmaterialen en investeert verder alleen je tijd en energie.
Gratis deelnemen kan met een maandelijks bruto inkomen van maximaal 1735 euro voor een alleenstaande ouder, en 2381 euro voor een gezin met twee ouders. En het goede nieuws is dat allebei de ouders gratis deel kunnen nemen!
Inhoud onderzoek
Meedoen aan het onderzoek betekent: op 5 meetmomenten verspreid over een jaar vragenlijsten invullen, en 3 keer een korte video-observatie van een speelmoment bij je thuis (soms via videobellen). Hier kun je meer lezen over de inhoud van het onderzoek, en wat je moet doen om in aanmerking te komen. Het eerste meetmoment vindt zo lang mogelijk van te voren plaats.
Ja, wij willen meedoen!
De groepen bestaan uit maximaal 6 ouders en hun kindjes. Schrijf jullie daarom zo snel mogelijk in. Dit kun je doen via de informatiepagina’s van de training:
Mindful met je Baby – online: woensdag 8/12/2021
Mindful met je Baby – online: vrijdag 7/1/2022
Mindful met je Baby – de Bilt: woensdag 16/2/2022
Mindful with your Baby – online: Friday March 11th 2022
Mindful met je Peuter – online: vrijdag 7/1/2022
Mindful met je Peuter – de Bilt: woensdag 16/2/2022
*Zijn de kosten van de lesmaterialen een probleem voor jullie? Neem dan contact op en we kijken samen naar wat er mogelijk is.
Het troosten van een ontroostbare baby kan loodzwaar zijn.
Huilen roept bij ons vaak sterke reacties op. We voelen de drang om het direct op te lossen.
Heeft de baby honger? Is hij of zij moe? Is er een vieze luier? Heeft het kindje ergens pijn?
De emoties die we voelen dwingen ons bijna om actie te nemen. En dat is maar goed ook, want zó beschermt ons brein onze baby.
Maar wat nou als we niets aan de oorzaak van het huilen kunnen doen? En troosten niet lijkt te helpen?
Dan voelen we tóch de drang om het op te lossen. Dan kunnen we onmacht voelen, gestrest of gefrustreerd raken, of aan onszelf gaan twijfelen. En als onze eigen emotionele stress toeneemt, is het vaak nog moeilijker om er voor ons kindje te zijn.
Jonge babies huilen gewoonlijk zo’n twee uur per dag. Maar sommige babies huilen meer dan drie uur per dag. Deze huilbabies hebben soms lichamelijke problemen, maar vaak is er geen duidelijke oorzaak aan te wijzen.
Je baby is nog zo kwetsbaar, en als ouder ben je dat ook.
Het zorgen voor een kleine baby kan als een zware verantwoordelijkheid voelen. We zijn geprogrammeerd om alles te doen wat we kunnen om onze baby veilig, gezond en gelukkig te maken.
Wanneer de babytijd anders loopt dan je verwacht, of wanneer je omgeving daar een mening over heeft, kun je aan jezelf gaan twijfelen. Je kunt onzeker worden over je kwaliteiten als moeder of als vader. Je weet wellicht dat dit vaak voorkomt en dat zo’n fase altijd weer overgaat. Maar het voelt vaak heel anders.
De situatie is al zwaar, maar je moeilijke gevoelens doen er een flinke schep bovenop. Naast je huilende baby moet je ook nog zien te dealen met jezelf. Terwijl je daar nauwelijks energie meer voor hebt.
Schaamte, emotionele stress, onmacht, uitputting, je emotioneel afsluiten naar je baby, wanhoop, het komt misschien allemaal langs. Misschien voel je afstand tot je baby en kun je even niet goed bij gevoelens van liefde. Misschien voel je woede naar je kind of uit de stress zich naar andere familieleden. Misschien schuldgevoel. Misschien eenzaamheid.
Ben ik de enige die dit doormaakt?
Zou je kunnen gaan denken.
Nee. Is het antwoord.
Zolang als er mensen zijn, zijn er babies. En zolang als er babies zijn, zijn er machteloze ouders.
Je bent niet de enige. Je bent niet alleen hierin.
Het is zwaar. Voor vrijwel iedereen die dit meemaakt. En het gaat voorbij. Je weet niet hoe lang het duurt, deze keer, deze fase, maar het gaat voorbij.
Ben je onzeker of je jouw kindje wel goed genoeg verzorgt?
Het antwoord is hoogst waarschijnlijk: je bent een goede ouder. Zoals zoveel ouders van huilbabies. En nee, nu kun je jouw kindje niet laten stoppen met huilen. Maar je kunt je kindje wel goed verzorgen. En je zult je kindje steeds beter leren kennen. En steeds meer leren als ouder.
Je hebt tijd genoeg.
Je hebt jaren om je kindje te helpen met in balans komen. Ook als dat nu moeilijk gaat en ook als het lang duurt. Je hebt jaren om zelf in balans te komen, ook als dat nu moeilijk gaat.
Maar nu dan? Uitgeput en met een ontroostbare baby?
Compassie en mindfulness kunnen je helpen om goed voor jezelf en je baby te zorgen.
Ook als het huilen niet ophoudt, kun je er voor je baby zijn.
Als je baby ontroostbaar lijkt, is er één ding dat je altijd kunt doen: de situatie accepteren en er simpelweg voor je kindje zijn. Vol compassie, met aandacht. Zo krijgt je baby het signaal dat wat hij of zij ook voelt, het er mag zijn.
Met jouw kalme acceptatie laat je jouw baby weten: je mag er zijn. Onvoorwaardelijk.
En gevoelens zijn niet het einde van de wereld.
In de Infant Mental Health noemen ze dit co-regulatie. Jij leeft voor aan je baby dat moeilijke gevoelens bij het leven horen. Dat ze niet weggestopt hoeven te worden, dat ze niet opgelost hoeven te worden. Dat je niet in de actie hoeft te schieten. Dat ze wellicht onprettig zijn, of ronduit naar, maar geen reden tot paniek.
Dat geldt voor de gevoelens van je kindje, maar net zo goed voor die van jou.
En als er wel paniek is – bij jou – dan kun je ook dat accepteren. En gepaste actie ondernemen als dat nodig is. (Zoals bijvoorbeeld: een moment wegstappen van je baby, hulp vragen, een ademruimte nemen, jezelf kalmeren met goed uitademen, zingen, samen naar buiten gaan.)
Elk moment dat je accepteert zoals het nu is, help je jezelf en je baby om langzaam tot rust te komen. Het is de weerstand tegen een situatie die stress verergert.
En ook als acceptatie de oorzaak van het huilen niet wegneemt, krijgt de opgelopen stress de kans om weg te ebben.
Weerstand gooit olie op het vuur. Als je stopt met het vuur te voeden, brandt het vroeger of later uit.
Stil, of misschien huil je mee. Je voelt je misschien machteloos, of vol weerstand. Maar hoe je je ook voelt, je kunt tegen jezelf zeggen:
‘Zo is het nu.’
En zachte aandacht geven aan je baby. Vriendelijke aandacht aan jezelf. Warme belangstelling voor wat hier gebeurt.
Misschien voel je de aanraking van je baby, zie je het gezichtje en de handjes. Misschien word je je bewust van je ademhaling, of de geluiden om jullie heen. Van de kleine veranderingen in het huilen, of van je gevoelens voor je baby.
Je geeft liefdevolle aandacht aan je baby, en aan jezelf. En meer hoef je niet te doen.
Bewust aandacht geven trekt je uit je stressreactie.
Als je bewust je aandacht richt, gaat het deel van je hersenen aan dat overzicht heeft. Je kunt je eigen wijsheid weer aanspreken.
Hoe is het nu precies met ons? Wat zijn de mogelijkheden?
Er bij stil durven staan is de sleutel. Toelaten hoe het is.
Vaak is simpelweg aanwezig zijn dan genoeg. Het kan ook zijn dat er iets concreets opborrelt dat jullie helpt.
Vaak kun je meer doen dan je denkt.
Soms is het iets voor je kindje. Misschien is er een andere ruimte die prettiger is voor hem of haar. Kan het licht zachter, of is een dekentje fijn. Misschien is neuriën troostend, of juist stil samen zitten.
Soms is het iets voor jezelf. Een andere houding, wat eten of drinken, iemand die je een knuffel geeft, muziek luisteren of een meditatie doen.
Het doel is niet om het huilen te stoppen. Het doel is om goed voor jullie te zorgen.
Goed voor jullie zorgen gaat niet over resultaat. Gaat niet over verwachtingen, of over prestaties. Het gaat niet over schuld, of over vroeger. Het probeert niets voor de toekomst te bereiken.
Goed zorgen voor jou en je kindje betekent: omarmen hoe het leven is. Op dit moment.
Omgaan met stress is niet makkelijk. We zijn zo gewend om in de weerstand te schieten. En soms kun je gevangen raken in een vast patroon met je kindje.
Door mindfulness en compassie te oefenen hoef je niet op de automatische piloot door te zwoegen. Je ontwikkelt het bewustzijn om nieuwe mogelijkheden te zien, en te kiezen om anders met stress om te gaan. Stapje voor stapje kun je losser komen van stressreacties en patronen.
Als je losser komt van je stressreacties, kun je met nieuwe ogen naar jezelf en je kindje kijken. Zo ontstaat er ruimte om van elkaar te genieten.
Mindfulness en compassie, ze omhulden ons als een warme, liefdevolle deken. Zo midden in de nacht.
En wie weet, misschien kun jij dat ook ervaren: vol compassie en aandacht, genieten van het contact, wanneer je kindje huilt.
Oefeningen die je zou kunnen gebruiken tijdens het troosten van je baby:
Ineens vond ik mezelf met een mond vol boterham tussen aanrecht en bank. De korst prikte in m’n wang en ik kauwde alsof m’n leven er vanaf hing. Volkomen automatisch was ik alvast begonnen, ondanks m’n goede voornemen om zittend van de lunch te genieten.
Hard lachend en een tikje gefrustreerd herinnerde ik me wat ik heb geleerd:
Of uitgewerkt in stappen:
Eet smakelijk!
Waarom werkt dit? Lees het hier >>