Meltdowns terwijl je voor meer kinderen zorgt

Ik gaf 10 tips voor bij een kind met een meltdown. En een moeder vroeg terecht:

“Hoe kan je dit toepassen als er 2 kinderen rondlopen die zorg nodig hebben? En de volledige aandacht geven? En zelf tot rust komen? In deze situaties vind ik het heel moeilijk….”

Dat is ook gewoon heel moeilijk, het is ontzettend stressvol voor iedereen. En je kan er niet gewoon even lekker voor gaan zitten als je meerdere kinderen verzorgt. Als je 10 tips ziet, kan het klinken als heel veel werkt. Je hoeft ze ook niet allemaal te doen. En bovendien hoeven veel tips maar een paar seconden te duren.

De basis blijft hetzelfde:

Je kind uit laten razen terwijl je die fysiek en emotioneel veilig houdt.
Je eigen stressreacties stoppen door wegstappen, inchecken bij jezelf en je te reguleren.
Je kind aandacht geven zodra dat zin heeft, en helpen door verwoorden en verzorgen.
Contact herstellen en samen verder gaan.

De invulling is situatie afhankelijk. Wellicht kan het helpen om gewoon een ouder-kind ademruimte op speaker te zetten en daarmee de stappen in vijf minuten te doorlopen. Maar het belangrijkste is om er gewoon maar doorheen te komen, op een manier waarbij al je kinderen veilig blijven, dat ze weten dat je beschikbaar bent, en dat je uiteindelijk weer verbinding maakt.

Ik ga de tips nog een keer noemen en suggesties doen om ze haalbaar te maken.

Tip 1: Maak de situatie veilig.

Vindt een veilige plek voor je kind om te ontladen.

Is deze ruimte geschikt? En zo niet, welke ruimte wel?
Kan ik snel wat dingen weghalen om het makkelijker te maken?

Tip 2: Stop jezelf.

Tijdens een meltdown heeft je kind even nodig om te ontladen. Veilig houden is daarbij genoeg. Je hoeft dus verder niet per sé iets te doen. Het is vaak juist beter om de interactie met dit kind te stoppen. Wellicht kun je dan ook je andere kind even verzorgen.

Wat heeft mijn andere kind nodig? Kun ik dat nu geven?
Kun ik iets verzinnen waardoor die zichzelf even kan vermaken?

Tip 3: Blijf in de buurt.

Dit blijft belangrijk voor je kind met een meltdown. Ook als het niet mogelijk is om die vast te houden kun je manieren vinden om beschikbaar te blijven. Zolang het kind met de meltdown weet dat je er bent, zorg je ervoor dat je kind emotioneel veilig is.

Kun ik met het andere kind in de buurt blijven?
Is het mogelijk om in het zicht te blijven, of in de ruimte ernaast?

Tip 4: Check in bij jezelf.

Inchecken haalt je uit de automatische piloot. Als er even geen ruimte voor jezelf is, kan het al heel erg helpen om tegen jezelf te zeggen: “Ja, zo is het nu. Dit is gewoon ontzettend lastig. En dat is OK. Ik kan het aan.”

Kan ik ook mezelf omarmen terwijl ik bij mijn schreeuwende kind blijf?
Kan ik even uit de situatie stappen, bijvoorbeeld (met m’n andere kind) zittend op trap, wc of gang?

Tip 5: Reguleer lichaam en geest.

Jezelf reguleren kan het snelst met een paar goede zuchten. En als je je andere kind vasthoudt of verzorgt, dan kan het helpen om je aandacht bewust naar de aanraking en je bewegingen te brengen. Je maakt zo gebruik van de co-regulatie met je andere kind.

Wat heb ik nu nodig? Kan ik mezelf helpen met iets kleins?
Bijvoorbeeld door te zuchten of mijn handen op m’n lijf te leggen, of door een rondje door het huis te lopen?

Tip 6: Geef je kind 100% aandacht.

Het kan best een tijdje duren voor dat je kind met meltdown weer bereikbaar is. Het kan meestal geen kwaad om je kind te laten totdat het echt zin heeft om contact te maken.

Je zou je andere kind bewust eerst 100% aandacht kunnen geven, zodat je in ieder geval je bewustzijn daarmee reguleert, en je ook je andere kind helpt om met de situatie om te gaan.

Wacht dus tot je daadwerkelijk de ruimte hebt om er helemaal voor je kind met meltdown te zijn. Wellicht hou je je andere kind vast, soms is dat gewoon zo. Je doet je best, en dat is genoeg.

Wat zij mijn kind kunnen voelen en ervaren?
Wat zou mijn kind nodig kunnen hebben?

Tip 7: Verwoord je kind’s ervaring.

Je kunt heel simpel maken. Erkennen kan zelfs als je staat te koken. Sterker nog, ik zet deze heel vaak in als mijn dochter driftig dreigt te worden en het haalt vaak de angel uit de situatie. Mijn andere kind is daar gewoon bij.

Kan ik woorden geven aan wat ik gezien heb?
Kan ik het simpel houden en checken of het klopt?

Tip 8: Neem minimale actie.

Minder is meer. Dus ook hierbij geldt dat het geen nadeel hoeft te zijn dat je jouw aandacht moet verdelen. Zolang je maar bewust hebt stil gestaan bij wat er helpt, handel je met wijsheid en niet vanuit stress. Dat is het belangrijkste.

Wanneer is mijn kind klaar om bijgestuurd te worden?

Wat is het kleinste dat ik kan doen?

Tip 9: Leid je kind (af).

Soms kan je andere kind hier juist bij helpen. Simpelweg door er te zijn. Ook is het bij overprikkeling vaak niet nodig om dit heel uitgebreid te doen. Een banaan toestoppen kan genoeg zijn.

Waar is het nu fijn in huis?
Wat zou mijn kind nu kunnen helpen?

Tip 10: Maak verbinding.

Dit blijft het belangrijkste. En ook dat hoeft niet per sé meteen. Wellicht is er na een knuffel geen tijd om uitgebreid te praten. Maar meestal is dat ook helemaal niet nodig. Verbinding zit in contact herstellen. En ook dat kan zonder veel tijd, met heel veel liefde.

Wat heeft mijn kind nodig om zich weer geliefd te voelen?
Wat vind mijn kind fijn om getroost te worden?

En het gaat weer voorbij…

Kinderen groeien gewoon op. En meestal tot evenwichtige volwassenen. Je hoeft niet al je kinderen elk moment alle aandacht te geven. Het is per definitie jongleren. Zolang je bereikbaar blijft en zolang je contact herstelt, kunnen jullie wel een stootje hebben.

En als je het echt niet meer weet, dan is het allerbelangrijkste dat jij je even voor jezelf zorgt. Kinderen kunnen best een moment zonder hun ouder. En als een pauze je helpt om meer in balans te komen, dan is iedereen daar bij gebaat.

Schakel altijd hulp in als het niet alleen gaat! Iedereen heeft anderen nodig.