Al 10 jaar beoefen ik mindfulness en meditatie. En toch wist ik heel lang niet wat ik aan moest met heftige gevoelens.
Binnen een split-second kan ik soms ontploffen en dat maakt me weleens wanhopig.
Ik leek er geen grip op te krijgen – ondanks een toolkit vol mindfulnesstechnieken.
Er miste iets. Iets groots. Iets wat ik wel wist, maar niet genoeg toepaste.
En dat was dit:
RADICALE zelfcompassie
Onvoorwaardelijke compassie met jezelf, kan je helpen om alle stormen te doorstaan. En de mate waarin je toepast, kan enorm beïnvloeden hóé effectief het is.
Ik oefen al jaren met het toepassen van compassie, maar het bleef wat oppervlakkig. Het was iets ‘wat ik erbij deed’ tijdens moeilijke situaties. Sinds een tijdje geef ik het mijn hele ziel en zaligheid.
Het effect:
- Ik kan triggers weerstaan tijdens een heftige meltdown van mijn kind.
- Emoties vloeien veel sneller af, en zulke ervaringen versterkt het vertrouwen in mijzelf.
- Compassie versterkt de effectiviteit van mindfulness, waardoor ik bv. wél kan stoppen met piekeren.
- Ik doe eindelijk wat nodig is om voor mijzelf te zorgen.
Ik heb onderschat hoeveel we onbewust vermijden.
Hoe diep onze neiging gaat om weg te rennen van alle pijn.
Hoe hard we troost nodig hebben om uit stressreacties te stappen.
In plaats van weg te vluchten in ons denken, kunnen we onszelf dit aanleren:
Als allereerste reactie – onszelf omarmen. En onszelf met liefde in deze situatie bijstaan.
Liefdevol omgaan met pijn – dat is compassie.
En zó kan iets zwaars, binnen 10 minuten transformeren in een voedende ervaring.
Ik ga niet zeggen ‘probeer het uit’. In plaats daarvan wens ik je dit toe: dat je de shift maakt om er onvoorwaardelijk voor jezelf te zijn. Vooral wanneer je het ‘t hardst nodig hebt.