Je hoort er maar weinig over, heftige emotionele stormen, maar het komt vaker voor dan je denkt.
Wat je hoort:
“Ik had het wel even moeilijk”
“Ik heb wel eens een kort lontje”
“Ik raak wel eens in paniek”
Wat soms gebeurt:
“Het voelt als het einde van de wereld”
“Ik wil dat alles dan maar ophoudt”
“Ik verander in een klein angstig hoopje ellende”
“Ik voel me zo ontzettend schuldig naar de rest van m’n gezin”
Je bent niet de enige, ook als niemand anders er iets over zegt.
Ik ga je niet vertellen dat je er eerlijker zou moeten zijn. En het verhaal herbeleven helpt lang niet altijd.
Maar ik vertel je wel dat het vragen van steun de eenzaamheid doorbreekt.
Dat compassie de basis vormt van regulatie.
En dat compassie niets anders is, dan de stem van een goed vriend of vriendin die je accepteert en liefdevol met je meekijkt vanuit het oog van de orkaan.
Als iemand je vertelt dat die het “Wel even moeilijk had”, kijk of je dan een keer kunt doorvragen.
Terwijl je dicht bij jezelf blijft. Zonder mee te hoeven gaan in het gevoel. Zonder je te verliezen in het verhaal. Zonder het voor de ander op te hoeven lossen.
Mindful luisteren dus. Open, stevig en vol compassie.
Mindful luisteren is een krachtige vorm van co-regulatie. En co-regulatie is misschien wel de kortste route naar zelfregulatie. Dat werkt voor babies, het werkt voor volwassenen.
Als het moet kunnen we alles alleen doorstaan. Maar samen is het lichter. En samen kom je verder.