Ik schreef dit in 2019, maar heb blijft relevant – ook voor mij. Daarom een artikel over het jezelf moeilijk maken – en hoe het een stuk makkelijker kan.
Het hoeft ècht niet altijd moeilijk te zijn, zorgen voor mijn dochter. Als ze speelt, hoef ik haar alleen maar veilig te houden. Als ik haar yoghurt voer, hoef ik alleen maar het lepeltje aan te bieden. Als ik haar troost, hoef ik haar alleen maar vast te houden en er voor haar te zijn.
De meeste stress voor mij als ouder, ontstaat als ik zo veel mogelijk tegelijk wil doen. Terugschakelen naar één ding tegelijk, is dan het beste medicijn.
Bijvoorbeeld: even samenzitten met mijn dochter.
In tijden van stress gebeurt er ondertussen van alles.
Ik ben de dag aan het plannen, kijk of ik het samenzijn nog wat beter zou kunnen doen, probeer daarnaast even m’n berichten te checken, denk van alles over mijn dochter, check of ze al ‘genoeg geknuffeld heeft’ zodat ik verder kan met mijn to-do-lijstje.
Ik ben druk-druk-druk aan het werk en mis het hele moment met mijn dochter. M’n lijf doet druk mee, en spant wat extra spieren aan.
Terwijl als ik er even over nadenk, dan vraagt samen zitten niet meer dan… nou ja, gewoon samen zitten, met aandacht voor elkaar.
De onrust op de achtergrond maakt het echter heel onprettig om alleen maar samen te zitten. Die duwt me het liefst voort naar nog drie dingen om te doen.
Wat ik dan kan doen, is vriendelijk te erkennen hoe ik me voel.
Ik zak in mijn lijf en neem even een momentje om alles goed te voelen. Ik voel de onrust, maar ook wat er verder in mijn lijf en hoofd gebeurt. Ik voel de aanraking van mijn dochter en krijg vanzelf weer oog voor haar.
‘Één ding tegelijk’ zeg ik dan.
Niet omdat het moet, maar omdat meer gewoon niet hoeft. En dan ben ik prompt weer terug in het moment met mijn dochter. ‘Wat heerlijk zo, samen even rusten. Wat een rijkdom, zo’n lief klein meisje op mijn schoot’ denk ik dan.
Het blijft me verbazen: hoe snel stress mooie momenten kaapt, maar ook hoe krachtig mindfulness is.
Ik doe één ding tegelijk met aandacht en zonder iets speciaals te doen, wordt het een bijzonder moment.
Net als het volgende moment. En het volgende.
‘Één ding tegelijk’ herhaal ik dan ook maar weer steeds.
En ik moet er een klein beetje om lachen.