“Excuses alvast voor het gekrijs,” zei ik tegen de juf en de andere moeder in het lokaal, “Ik ga m’n dochter nu mee naar buiten nemen.”
En wat de juf toen deed was fantastisch – en een beetje gênant…
Eerder die middag namen alle kinderen ons mee naar hun museum. Vol kunstwerken en schatten uit de herfst. Mijn vier jaar oude dochter stuiterde tussen iedereen door, stevig trekkend aan mijn hand. Na een tijdje ploften we opgelucht neer in de woonhoek, waar de pluchen vogels een geanimeerd gesprek met ons voerden.
Een half uur later was de school vrijwel leeg. We zaten er nog steeds…
“Aoife, heb je zin om te gaan?” – “Nee, ik wil hier blijven.”
“Ik heb zin om te gaan. Dan kunnen we vogelvoer gaan halen voor het balkon” – “…”
…
“Ik denk dat juf Leonie ook wel naar huis wil.” Juf Leonie: “Oh nee hoor, je hoeft nog niet weg. Ik ben hier voorlopig nog wel bezig.”
Zucht…
…
“Zullen we dat boek gaan kopen? Als we nu gaan hebben we daar tijd voor.” – “Ik wil dat stomme boek niet.”
…
“Goed. Nog vijf minuten en dan gaan we naar de bakfiets.” – “Ik wíl niet. Ik wil in de woonhoek blijven.”
Ik snap het best, na zo’n drukke dag, maar toch voel ik de irritatie oplopen.
Na vijf minuten maak me klaar voor de strijd en zeg beslist:
“OK. Ik pak de spullen en dan neem ik je mee.” – “Neeheeej!”
“Je kunt kiezen: zometeen zelf meelopen, of ik ga je dwingen.” – “Nee! Ma! MA!”
Niet echt het perfecte plaatje dat ik uit wil stralen…
Ik sta op, zet de tas buiten de deur en slinger nog die ene opmerking de ruimte in: “Excuses alvast voor het gekrijs.”
En terwijl ik naar binnenloop hoor ik: “Zeg Aoife, waar zijn die prachtige schoenen van jou?” – “Oh! Ja!” antwoord Aoife.
“Hier” roep ik.
Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Natuurlijk… Zó kan het ook.
Juf Leonie: “Zullen we eens kijken of die wel pàssen?” – “OK!” Aoife loopt gretig mee aan de hand van Leonie.
“Is deze stoel geschikt mevrouw?” Ze knielt en Aoife springt op het doodgewone bruine stoeltje.
“Wat vindt u van dit model?” – “Mooi!”
“Zal ik hem bij u aandoen?” – “Ja! Ja!”
“Oh, ik weet niet of dit de juiste maat is..” – “Wél hoor.”
“Het lijkt niet te lukken” Aoife frummelt mee tot haar voet erin zit.
“Nou, die passen prachtig! Was dat alles wat je aan moet doen?” – “Nee, mijn jas!”
Stomverbaasd geef ik de jas aan Leonie, en zonder weerstand haal ik Aoife’s tasje voorzichtig van haar lijf.
“Wat een prachtige blauwe jas” zegt Leonie – “Dat ís geen blauwe jas!” Roept Aoife lachend.
“Oh? Een prachtige groene jas dan?” – “Nee Hee!”
“Dan is het zeker wel oranje, toch?” – “Nee, het is ROZE!”
“Nou, hoe snel kun je erin?” en voordat ze de zin afmaakt heeft Aoife al beide armen door de mouwen gestoken. Zelfs zonder haar jurk met haar duimen vast te houden.
“Zo, dat was snel! Nu ben je klaar om naar buiten te gaan.”
Aoife pakt mijn hand vast, en huppelt naar buiten.
“Ontzettend bedankt Leonie, en een fijn weekend” zeg ik nog. Leonie glimlacht.
En ik glimlach dankbaar terug. In ieder geval van binnen.
Natuurlijk… denk ik nog
Leuk maken; de lading eraf halen; én mee nemen in wat er gebeurt.
Klassiek voorbeeld van co-regulatie, en dat werkt bijna altijd. Al helemaal als de leuke juf het doet…
Daar was ik even niet opgekomen. Met m’n overprikkelde hoofd.
Ik wéét dat het werkt, maar ik was ongemerkt in de automatische piloot gesukkeld. En die stond in stress-stand fight.
De stress maakte me wijs dat er maar één oplossing was: conflict.
Maar Leonie liet het prachtig zien:
Er is nooit maar één enkele oplossing.
Er leiden meer wegen naar de bakfiets, eh Rome. En zodra je uit de automatische piloot stapt kun je dat zien.
Wat had ik kunnen doen toen ik mezelf hoorde zeggen ‘excuus voor het gekrijs’?
Het antwoord is helder. Mezelf helpen om uit de stress te komen. Aansluiten bij mijn dochter. En dat kan. Heel makkelijk zelfs. Daar hoef je geen ervaren kleuterjuf voor te zijn.
Met simpele mindful parenting technieken ben je meestal zó weer uit de automatische piloot.
Daardoor gebeurt het gelukkig steeds minder – dat ik het conflict aan ga. En dat is ontzettend fijn voor mijn heerlijk sterke Aoife. Conflict hoeft veel minder dan de automatische piloot mij wijsmaakt.
Zodra ik de regie terug neem zie ik nieuwe mogelijkheden.
En soms is er een beetje hulp – van een geweldige ouwe rot in het vak.
De rest van de dag verliep zonder conflict.
Dankzij het inspirerende voorbeeld van Leonie. Én een set vaardigheden die ik gewoon aangeleerd heb.
Aoife genoot van vandaag. En ik genoot van haar. Ondanks dat ik niet zoveel over had.
Als ik dat kan – dan kan jij het ook. Want het komt me niet aanwaaien…
Bijsturen zonder conflict: het geeft een boost aan het geluk van ons hele gezin.
Wil jij ook leren hoe je uit het conflict blijft – met respect voor je kind en je eigen grenzen?
Begin dan vandaag nog met mindful parenting.
Schrijf je hier NU in voor het Mindful Family programma en doe de rest van oktober GRATIS mee!